ສະພາກາຊາດລາວ, ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນວັນທີ 01 ມັງກອນ 1955 ທີ່ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ, ໂດຍຄະນະກຳມະການຊຸດໜຶ່ງ, ລວມມີ 73 ທ່ານ; ຍິງ 02 ທ່ານ ທີ່ມາຈາກກຸ່ມວິຊາຊີບຕ່າງໆເຊັ່ນ: ຄາລາຊະການຈາກກະຊວງຕ່າງໆ; ແພດໝໍ; ນັກກົດໝາຍ; ນັກສັງຄົມສົງເຄາະ ແລະ ອາຊີບອື່ນໆ. ຄະນະກຳມະການຊຸດນີ້ໄດ້ພິຈາລະນາຕົກລົງຮັບຮອງເອົາ 02 ບັນຫາສຳຄັນຄື:
1. ກົດລະບຽບສະພາກາຊາດລາວປະກອບມີ 10 ພາກ; 36 ມາດຕາ
2. ເລືອກຕັ້ງຄະນະກຳມະການສະພາກາຊາດລາວຊຸດທຳອິດປະກອບມີ: 07 ທ່ານ; ກອງປະຊຸມໄດ້ເລືອກເອົາທ່ານ ດຣ. ອຸດົມ ສຸວັນນະວົງ ເປັນປະທານ ແລະ ທ່ານ ດຣ. ກູ່ແກ້ວ ໄຊໂກສີ ເປັນເລຂາທິການ. ມີສຳນັກງານໃຫຍຕັ້ງຢູ່ບ້ານຊຽງຍືນ; ເມືອງຈັນທະບູລີ; ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ,
ສະພາກາຊາດລາວ ຖືກຮັບຮອງຈາກຄະນະກຳມະການກາແດງສາກົນ ( ICRC ) ໃນວັນທີ 23 ພຶດສະພາ 1957; ໄດ້ເຂົ້າເປັນສະມາຊິກຂອງສະຫະພັນກາແດງ ແລະ ຊີກວົງເດືອນແດງສາກົນ (IFRC) ໃນວັນທີ 25 ຕຸລາ 1957 ໂດຍກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 24 ທີ່ກຸງນິວເດັນລີປະເທດອິນເດຍ (ເວລານັ້ນກາແດງທົ່ວໂລກມີ 80 ປະເທດ)
ນັບແຕ່ມື້ສ້າງຕັ້ງມາຮອດປະຈຸບັນອົງການກາແດງລາວ ໄດ້ຜ່ານຂະບວນວິວັດການເຕີບໃຫຍ່ຂະຫຍາຍຕົວ (01/01/ 1955 – ປະຈຸບັນ ) ເປັນ 02 ໄລຍະຄື:
ໄລຍະທີ I ( ປີ 1955 -1975)
ເອີ້ນວ່າ: ສະພາກາຊາດລາວ ເຄື່ອນໄຫວຕາມກົດລະບຽບຂອງສະພາກາຊາດລາວມີໜ້າທີ່ຕົ້ນຕໍດັ່ງນີ້:
- ປະຕິບັດພັນທະ ແລະ ໜ້າທີ່ຕາມສົນທິສັນຍາສາກົນທີ່ລາວເປັນພາຄີ;
- ຂົນຂວາຍຍາດແຍ່ງການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກສາກົນ; ແລະ
- ປະສານງານກັບກະຊວງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ: ສາທາລະນະສຸກ; ສັງຄົມສົງເຄາະ; ມະຫາດໄທ ແລະ ກະຊວງປ້ອງກັນຊາດ; ປະສານກັບການຈັດຕັ້ງອາສາສະໝັກຊາວໜຸ່ມກາແດງໃນການຊ່ວຍເຫຼືອມະນຸດສະທຳ; ວຽກງານເລືອດ ແລະ ການສົງເຄາະກະທັນຫັນ.
ໄລຍະທີ:II. (1975 - ປະຈຸບັນ).
ຊື່ວ່າ: ສະພາກາແດງລາວ ເຄື່ອນໄຫວຕາມນິຕິກຳດັ່ງນີ້: ມະຕິກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນປະຊາຊົນທົ່ວປະເທດ ຄັ້ງວັນທີ 02 ທັນວາ 1975 ວ່າດ້ວຍການແຕ່ງຕັ້ງຄະນະລັດຖະບານແຫ່ງສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕປະຊາຊົນລາວ, ຈາກນັ້ນສະພາລັດຖະມົນຕີແຫ່ງ ສ.ປ.ປ ລາວ ໄດ້ອອກດຳລັດເລກທີ 113/ສນຍ, ລົງວັນທີ 28 ກໍລະກົດ 1978 ວ່າດ້ວຍການແຕ່ງຕັ້ງຄະນະສະພາກາແດງລາວ ປະກອບມີ 05 ທ່ານ: ທ່ານ ດຣ. ຄຳລຽງ ພົນເສນາ ເປັນປະທານ; ທ່ານ ດຣ. ແກ້ວ ພິມມະຈັນ ເປັນຮອງປະທານ; ທ່ານ ດຣ. ອຸດົມ ສຸວັນນະວົງ ເປັນ ຮອງປະທານ; ທ່ານ ດຣ. ບຸນພັກ ເພັດດາລາ ເປັນກຳມະການ ແລະ ທ່ານ ດຣ. ກູ່ແກ້ວ ໄຊໂກສີ ເປັນກຳມະການທັງເປັນເລຂາທິການສະພາກາແດງລາວ ແລະ ມີສຳນັກງານໃຫຍ່ຕັ້ງຢູ່ບ້ານຊຽງຍືນເຊັ່ນດຽວກັນ.
ສະພາກາແດງລາວມີໜ້າທີ່ພາລະບົດບາດຄື:
- ຂົນຂວາຍຍາດແຍ່ງເອົາການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກສາກົນ
- ຊ່ວຍວຽກງານດ້ານສາທາລະນະສຸກ: ຂົນຂວາຍປະຊາຊົນບັນດາເຜົ່າເຮັດອານາໄມກັນພະຍາດຕ້ານພະຍຸ; ຊ່ວຍຮັກສາສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນບັນດາເຜົ່າ ແລະ ພະຍາດກະທັນຫັນ; ພະຍາດສັງຄົມ, ຄຸ້ມຄອງການການເກີດ, ການຕາຍ ແລະ ໝູນໃຊ້ຢາພື້ນເມືອງສົມທົບກັບຢາຫຼວງ.
- ໂຄສະນາສຶກສາອົບຮົມ ປະຊາຊົນບັນດາເຜົ່າ ໃຫ້ປະຕິບັດນະໂຍບາຍຂອງພັກ ແລະ ລັດ ຕໍ່ຜູ້ເສຍອົງຄະໃນປາງສົງຄາມ ແລະ ເດັກກຳພ້າກຳພອຍ.
- ຊ່ວຍເຫຼືອສັງຄົມທີ່ຖືກຜົນກະທົບຈາກໄພສົງຄາມ ແລະ ໄພທຳມະຊາດ.
ມະຕິກົມການເມືອງ ສູນກາງພັກເລກທີ 06/ກມສພ, ລົງວັນທີ 04 ເມສາ 1992 ໃນຂໍ້ 06 ຂຽນວ່າ: ອົງການສະພາກາແດງລາວ ໃຫ້ແຍກອອກຈາກກະຊວງສະຫວັດດີການສັງຄົມ, ຈັດຕັ້ງເປັນອົງການສັງຄົມທີ່ເປັນເອກະລາດແຕ່ຢູ່ໃຕ້ການນຳພາຂອງພັກມີໜ້າທີ່ພົວພັນກັບກາແດງສາກົນ.
ເຄື່ອນໄຫວຕາມດຳລັດ 188/ນຍ, ລົງວັນທີ 30 ພະຈິກ 1993 ວ່າດ້ວຍ: ສະພາກາແດງແຫ່ງຊາດ ແມ່ນອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມໜຶ່ງຢູ່ ສປປ ລາວ ມີພາລະບົດບາດຊ່ວຍເຫຼືອບັນເທົາທຸກຜູ້ປະສົບໄພ ແລະ ອານາຖາ; ປະກອບສ່ວນຢ່າງຕັ້ງໜ້າເຂົ້າໃນຂະບວນການມະນຸດສະທຳຕາມ 07 ຫຼັກການຂອງຂະບວນການກາແດງສາກົນ.
ເພື່ອໃຫ້ການຊ່ວຍເຫຼືອດ້ານມະນຸດສະທຳແກ່ປະຊາຊົນບັນດາເຜົ່າໃຫ້ທົ່ວເຖິງຈຶ່ງໄດ້ຂະຫຍາຍຕາໜ່າງການຈັດຕັ້ງໄປສູ່ບັນດາແຂວງຕ່າງໆດັ່ງນີ້: ປີ1993 ແຂວງຫຼວງພະບາງ; 1994 ສະຫວັນນະເຂດ ແລະ ຄຳມ່ວນ; 1995 ຈຳປາສັກ ແລະ ສາລະວັນ; 1996 ເຊກອງ ແລະ ອັດຕະປື; 1997 ບໍລິຄຳໄຊ; ວຽງຈັນ; ອຸດົມໄຊ ແລະ ບໍ່ແກ້ວ; 1998 ຫົວພັນ; ຊຽງຂວາງ; ຫຼວງນ້ຳທາ; 1999 ນະຄອນຫຼວງວຽງຈັນ ແລະ ຜົ້ງສາລີ; 2000 ໄຊຍະບູລີ.
ປີ 1999 ປ່ຽນຊື່ມາເປັນ ອົງການກາແດງລາວ ເຄື່ອນໄຫວພາຍໃຕ້ນິຕິກຳ ສອງ ສະບັບຄື: ດຳລັດ36/ນຍລົງວັນທີ 21 ເມສາ 1999 ວ່າດ້ວຍການຈັດຕັ້ງຂອງອົງການກາແດງລາວ ແລະ ດຳລັດ138 / ລບ, ລົງວັນທີ 13 ພຶດສະພາ 2013 ວ່າດ້ວຍການຈັດຕັ້ງ ແລະ ເຄື່ອນໄຫວຂອງອົງການກາແດງລາວ.
ອົງການກາແດງລາວແມ່ນອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມໜຶ່ງສັງກັດຫ້ອງວ່າການລັດຖະບານມີພາລະບົດບາດເປັນເສນາທິການຊ່ວຍລັດຖະບານໃນການປະຕິບັດວຽກງານບັນເທົາທຸກແກ່ປະຊາຊົນຜູ້ທຸກຍາກຂາດເຂີນ; ຜູ້ປະສົບໄພພິບັດຕ່າງໆ; ປົກປັກຮັກສາສົ່ງເສີມສຸຂະພາບຂັ້ນພື້ນຖານ, ຈັດຕັ້ງປະຕິບັດວຽກງານການບໍລິຈາກເລືອດ ສະໜອງເລືອດປອດໄພ ແລະ ສົ່ງເສີມຄຸນຄ່າດ້ານມະນຸດສະທຳ, ຂົນຂວາຍແຫຼ່ງທຶນ; ອາສາສະໝັກກາແດງເພື່ອປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນວຽກງານມະນຸດສະທຳຕາມ 07 ຫຼັກການຂອງຂະບວນການກາແດງສາກົນ. ດ້ານການຈັດຕັ້ງ ແລະ ບຸກຄະລາກອນທີ່ບໍ່ປະຈຳການ: ປະທານກິຕິມະສັກ; ຄະນະກຳມະການກາແດງຂັ້ນສູນກາງ;ຄະນະກຳມະການຂັ້ນແຂວງ-ນະຄອນຫຼວງ; ຄະນະກຳມະການກາແດງຂັ້ນເມືອງ (ສະເພາະເມືອງທີ່ມີເງື່ອນໄຂ).
ການຈັດຕັ້ງ ແລະ ບຸກຄະລາກອນທີ່ປະຈຳການປະກອບດ້ວຍ: ປະທານອົງການກາແດງລາວ; ຮອງປະທານຈຳນວນໜຶ່ງ ແລະ ມີກົງຈັກການຈັດຕັ້ງດັ່ງນີ້: ຫ້ອງການ; ກອງສົ່ງເສີມສຸຂະພາບຊຸມຊົນ; ກອງຊ່ວຍເຫຼືອບັນເທົາທຸກ; ກອງໂຄສະນາ ແລະ ຂົນຂວາຍການກຸສົນ; ສູນເລືອດແຫ່ງຊາດ. ສ່ວນການຈັດຕັ້ງຢູ່ຂັ້ນແຂວງ, ນະຄອນຫຼວງແມ່ນມີ ຫ້ອງການອົງການກາແດງແຂວງ, ນະຄອນຫຼວງ, ການຈັດຕັ້ງຂັ້ນເມືອງ (ເມືອງທີ່ມີເງື່ອນໄຂ) ແມ່ນ ຫ້ອງການກາແດງເມືອງ.
ການຈັດຕັ້ງ ແລະ ບຸກຄະລາກອນຂອງອົງການກາແດງລາວແມ່ນບໍ່ໃຫຍ່ໂຕ ແລະ ບຸກຄະລາກອນມີຈຳນວນຈຳກັດກໍ່ຕາມ ແຕ່ຍ້ອນວຽກງານກາແດງມີລັກສະນະສັງຄົມສູງ; ສະນັ້ນຈຶ່ງມີຊັ້ນຄົນ ແລະ ອາສາສະໝັກຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍເຂົ້າຮ່ວມໃນພາລະກິດມະນຸດສະທຳດັ່ງກ່າວ.
- ສັງລວມແລ້ວ: ການຈັດຕັ້ງ ແລະ ການເຄື່ອນໄຫວວຽກງານກາແດງໃນ ສປປ ລາວ ໄດ້ມີການເຕີບໃຫຍ່ຂະຫຍາຍຕົວເປັນແຕ່ລະໄລຍະຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງພາຍໃຕ້ການນຳພາຂອງພັກ ແລະ ການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດຖະບານ.
ມາຮອດໄລຍະປະຈຸບັນ, ອີງຕາມ ດຳລັດລັດຖະບານເລກທີ 22/ນຍ ລົງວັນທີ 28 ມັງກອນ 2022 ວ່າດ້ວຍການຈັດຕັ້ງ ແລະ ເຄື່ອນໄຫວຂອງອົງການກາແດງແຫ່ງຊາດລາວ; ຈິ່ງປ່ຽນມາເປັນ ອົງການກາແດງແຫ່ງຊາດລາວ ຊື່ງແມ່ນການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມຂອງ ສປປ ລາວ ທີ່ເຄື່ອນໄຫວວຽກງານມະນຸດສະທຳ ຢ່າງເປັນເອກະລາດ ຢູ່ພາຍໃຕ້ລັດຖະທຳມະນູນ, ກົດໝາຍ ແລະ ເຈັດຫຼັກການພື້ນຖານ ຂອງຂະບວນການກາແດງ ແລະ ຊີກວົງເດືອນແດງສາກົນ,ໂດຍມີປະທານປະເທດເປັນປະທານກິຕິມະສັກ, ມີຖານະເທົ່າກັບ ອົງການຈັດຕັ້ງຂອງລັດ ແລະ ອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມອື່ນ.
ປະຈຸບັນມີອົງການກາແດງແຂວງ 17 ແຂວງ ແລະ 1 ນະຄອນຫຼວງ; ມີກາແດງເມືອງ 34 ເມືອງ ແລະ ຜູ້ປະສານງານກາແດງປະຈຳຢູ່ທຸກເມືອງ; ມີພະນັກງານຫຼາຍກ່ວາ 508 ຄົນ
- ອົງການກາແດງແຫ່ງຊາດລາວ ປະຕິບັດວຽກງານມະນຸດສະທຳ ລວມມີ 9 ໜ້າທີ່ຕົ້ນຕໍດັ່ງນີ້:
ກາແດງແຫ່ງຊາດລາວ ມີພາລະບົດບາດ ໃນການຊ່ວຍເຫຼືອດ້ານມະນຸດສະທຳ ທີ່ມີການເຂົ້າຮ່ວມຂອງສັງຄົມ ເຊັ່ນ: ການຊ່ວຍເຫຼືອບັນເທົາທຸກເບື້ອງຕົ້ນ,ການປຸກລະດົມຂົນຂວາຍບໍລິຈາກເລືອດ ແລະ ສະໜອງເລືອດປອດໄພ, ການສົ່ງເສີມສຸຂະພາບຂັ້ນພື້ນຖານ, ການປະຖົມພະຍາບານ, ການກູ້ໄພສຸກເສີນ, ການໂຄສະນາຂົນຂວາຍແຫຼ່ງທຶນ, ການສ້າງສະມາຊິກ ແລະ ອາສາສະໝັກກາແດງ, ການສືບທາວຫາຍາດພີ່ນ້ອງ ແລະ ການພົວພັນ-ຮ່ວມມືສາກົນ ດ້ວຍການຮ່ວມມື ຈາກອົງການປະສານສົມທົບວຽກງານກາແດງ ເພື່ອສ້າງ ແລະ ສົ່ງເສີມຄຸນຄ່າດ້ານມະນຸດສະທຳ ໂດຍບໍ່ຈຳແນກການປະຕິບັດ.
- ການຊ່ວຍເຫຼືອບັນເທົາທຸກເບື້ອງຕົ້ນ
ການຊ່ວຍເຫຼືອບັນເທົາທຸກເບື້ອງຕົ້ນ ແມ່ນ ການຊ່ວຍເຫຼືອທາງດ້ານວັດຖຸ ແລະ ຈິດໃຈຂັ້ນພື້ນຖານ, ລວມທັງ ການໃຫ້ຄວາມຮູ້ພື້ນຖານ ເພື່ອສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ຊຸມຊົນ ກ່ຽວກັບວຽກງານປ້ອງກັນ, ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມສ່ຽງ ແລະ ຮັບມືກັບໄພພິບັດ. ເປົ້າໝາຍຂອງການຊ່ວຍເຫຼືອບັນເທົາທຸກເບື້ອງຕົ້ນ ແມ່ນ ຜູ້ທີ່ຖືກຜົນກະທົບຈາກໄພພິບັດ, ຜູ້ທຸກຍາກຂາດເຂີນ, ປ່ຽວພອຍ, ດ້ອຍໂອກາດ, ກຳພ້າ, ກຳພອຍ, ຄົນພິການ ແລະ ຜູ້ຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ.
ການປຸກລະດົມຂົນຂວາຍບໍລິຈາກເລືອດ ແລະ ການສະໜອງເລືອດທີ່ປອດໄພ
ການປຸກລະດົມຂົນຂວາຍ ບໍລິຈາກເລືອດ ແລະ ການສະໜອງເລືອດທີ່ປອດໄພ ແມ່ນ ຂະບວນການ ຈັດຫາຜູ້ບໍລິຈາກເລືອດແບບສະໝັກໃຈ, ຮັບການບໍລິຈາກເລືອດ, ກວດກາວິເຄາະເລືອດ, ເກັບຮັກສາ, ຄຸ້ມຄອງຄຸນນະພາບ ແລະ ການສະໜອງເລືອດໃຫ້ພຽງພໍ, ປອດໄພ ແລະ ທັນເວລາ.
ການສົ່ງເສີມສຸຂະພາບຂັ້ນພື້ນຖານ
ແມ່ນ ການເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນຜູ້ດ້ອຍໂອກາດ, ຊຸມຊົນ, ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ ໄດ້ເຂົ້າເຖິງນ້ຳສະອາດ, ສຸຂາພິບານ, ອະນາໄມ, ໂພຊະນາການ, ສຸຂະພາບແມ່ ແລະ ເດັກ ດ້ວຍ ການໂຄສະນາສຸຂະສຶກສາ, ການຝຶກອົບຮົມການປະຖົມພະຍາບານ ຕາມນະໂຍບາຍຂອງກະຊວງສາທາລະນະສຸກ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນມີສຸຂະພາບ ແລະ ຊີວິດການເປັນຢູ່ທີ່ດີ.
ການປະຖົມພະຍາບານ
ແມ່ນ ການຊ່ວຍເຫຼືອເບື້ອງຕົ້ນ ແກ່ຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍທີ່ໄດ້ຮັບບາດເຈັບ ທາງດ້ານຮ່າງກາຍ ແລະ/ຫຼື ຈິດໃຈ ໂດຍນຳໃຊ້ວັດຖູປະກອນທີ່ມີຢູ່ອ້ອມຂ້າງ ຢ່າງຖືກວິທີ ຈົນກວ່າຈະນຳສົ່ງເຖິງສະຖານທີ່ບໍລິການດ້ານການແພດທີ່ຈະໃຫ້ການຊ່ວຍເຫຼືອປະຖົມພະຍາບານ ຕ້ອງໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມ ທາງດ້ານປະຖົມພະຍາບານ.
ການກູ້ໄພສຸກເສີນ
ການກູ້ໄພສຸກເສີນ ແມ່ນ ການຊ່ວຍເຫຼືອຮີບດ່ວນ ເພື່ອກອບກູ້ຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍ ຈາກໄພທຳມະຊາດ ຫຼື ມະນຸດສ້າງຂຶ້ນ ເຊັ່ນ ອຸບປະຕິເຫດທາງຖະໜົນ, ທາງອາກາດ, ທາງນ້ຳ, ອຸທົກກະໄພ, ອັກຄີໄພ, ວາຕະໄພ, ດິນເຈື່ອນ, ຕຶກຖະຫຼົ່ມ, ແຜ່ນດິນໄຫວ, ພະຍາດລະບາດ.
ການໂຄສະນາຂົນຂວາຍແຫຼ່ງທຶນ
ການໂຄສະນາຂົນຂວາຍແຫຼ່ງທຶນ ແມ່ນ ການເຮັດໃຫ້ສັງຄົມຮູ້, ເຂົ້າໃຈ ພາລະບົດບາດ, ຄວາມສຳຄັນ, ຜົນງານການເຄື່ອນໄຫວວຽກງານກາແດງລາວໃນແຕ່ລະໄລຍະ ໂດຍຜ່ານສື່ ແລະ ກິດຈະກຳຕ່າງໆ ເພື່ອໃຫ້ມີຄວາມສະໝັກໃຈປະກອບສ່ວນທຶນຮອນເຂົ້າໃນວຽກງານກາແດງລາວ.
ການສ້າງສະມາຊິກ ແລະ ອາສາສະໝັກກາແດງ
ການສ້າງສະມາຊິກ ແລະ ອາສາສະໝັກກາແດງ ແມ່ນ ການປຸກລະດົມຂົນຂວາຍ, ສຶກສາອົບຮົມ, ຝຶກອົບຮົມ ບຸກຄົນ, ນິຕິບຸກຄົນ ແລະ ການຈັດຕັ້ງ ເຂົ້າເປັນສະມາຊິກ ແລະ ອາສາສະໝັກກາແດງ ເພື່ອປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການເຄື່ອນໄຫວວຽກງານກາແດງລາວ.
ການສືບທາວຫາຍາດພີ່ນ້ອງ
ການສືບທາວຫາຍາດພີ່ນ້ອງ ແມ່ນ ການເປັນສື່ກາງໃນການຕິດຕໍ່ພົວພັນຫາ ບຸກຄົນ, ກຸ່ມຄົນ ທີ່ບໍ່ສາມາດຕິດຕໍ່ພົວພັນກັນໄດ້ ເນື່ອງຈາກໄພພິບັດ, ການຍົກຍ້າຍຖິ່ນຖານ, ການອົບພະຍົບ, ສົງຄາມ ແລະ ອື່ນໆ ໃຫ້ຮູ້ຂ່າວຄາວ ຫຼື ກັບມາຢູ່ຮ່ວມກັນອີກ.
ການພົວພັນ ແລະ ຮ່ວມມືສາກົນ ອົງການກາແດງລາວ ພົວພັນ ແລະ ຮ່ວມມືສາກົນ ກ່ຽວກັບວຽກງານກາແດງ ດ້ວຍການອອກແຮງຊອກຮູ້ບົດຮຽນທີ່ເປັນປະໂຫຍດ, ຂົນຂວາຍແຫຼ່ງທຶນ, ວັດຖູປະກອນ, ເຕັກນິກ ແລະ ການພັດທະນາບຸກຄະລາກອນ ເພື່ອນຳໃຊ້ເຂົ້າໃນວຽກງານຂອງຕົນ ໃຫ້ມີປະສິດທິພາບ ລວມທັງການປະຕິບັດພັນທະຂອງຕົນຕໍ່ສາກົນ.
